ពោលអំពីអ្នកមានសរសៃល្អិតឆ្មាដ៏លើសលែង មានចុង-ងឡើងលើ
ប្រជុំស្រោបត្រង់-កសម្រាប់ទទួលអាហារ
ដកស្រង់ចេញពី បិដក លេខ១៩ - ទំព័រ ៤២ ដល់ ទំព័រ ៤៤
(២៧) ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ កាលព្រះតថាគត (អាស្រ័យ) នូវជាតិពីមុន ភពពីមុន
លំនៅពីមុន កើតជាមនុស្សក្នុងកាលពីមុន ជាអ្នកមិនបៀតបៀនសត្វទាំងឡាយ
ដោយដៃ ឬដុំដី ឬក៏ដម្បង គ្រឿងសាស្តា្រវុធឡើយ ។ ព្រះតថាគតនោះ ព្រោះបាន
ធ្វើសន្សំនូវកុសលកម្មនោះ ។ បេ ។ លុះព្រះតថាគតនោះ ច្យុតចាកឋានសួគ៌នោះ
មកកាន់អត្តភាពជាមនុស្សនេះ ក៏បានធ្វើនូវមហាបុរិសលក្ខណៈ គឺជាអ្នកមាន
ប្រសាទ គឺសរសៃល្អិតឆ្មារដ៏លើសលែង សម្រាប់ទទួលរសអាហារ ឯប្រសាទ
សម្រាប់ទទួលរសអាហារ របស់ព្រះតថាគត មានចុង-ងឡើងលើ ប្រជុំស្រោប
ត្រង់-កសម្រាប់ទទួលអាហារ ជ្រួតជ្រាបផ្សព្វផ្សាយស្មោះស្មើគ្នា (សព្វសព៌ាង្គកាយ) ។
ព្រះតថាគតនោះ ប្រកបដោយលក្ខណៈនោះ បើនៅគ្រប់គ្រងគេហដ្ឋាន នឹងបានជា
ស្តេចចក្រពត្តិ ។បេ។ កាលបើបានជាស្តេចហើយ តើនឹងបានរបស់អ្វី គឺនឹងបាន
ជាអ្នកមានអាពាធតិច មានទុក្ខតិច ប្រកបដោយឧទរមានភ្លើងធាតុដ៏ស្មើ គឺមិនត្រជាក់
ពេក មិនក្តៅពេក កាលបើនៅជាស្តេចនឹងបានរបស់នេះឯង ។ បេ។ កាលបើព្រះតថា
គតបានត្រាស់ជាព្រះពុទ្ធ នឹងបានរបស់អ្វី គឺនឹងបាន ជាអ្នកមានអាពាធតិច
មានទុក្ខតិច ប្រកបដោយឧទរមានភ្លើងធាតុដ៏ស្មើ គឺមិនត្រជាក់ពេក មិនក្តៅពេក
ជាយ៉ាងកណ្តាល ល្មមសមគួរដល់សេចក្តីព្យាយាម កាលបើព្រះតថាគតបាន
ត្រាស់ជាព្រះពុទ្ធ នឹងបានរបស់នេះឯង ។ លុះព្រះមានប្ព្រះភាគ បានពោលសេច
ក្តីនេះរួចហើយ ។ ទើបទ្រង់ត្រាស់គាថាព័ន្ធនេះ ក្នុងលក្ខណៈនោះថា
(២៨) ព្រះតថាគត ជាអ្នកមិនបានបៀតបៀន មិនបានប្រទូស្តដល់អ្នកប្រជុំជន
ដោយដៃ ដោយដម្បង និងដុំដី ឬក៏ដោយគ្រឿងសាស្ត្រាវុធ ពុំនោះសោត
ដោយការប្រើគេឲ្យសម្លាប់ និងបៀតបៀន ឬដោយកិរិយាចងក្រៀក និងការ
គម្រាមឡើយ ។ ព្រោះកម្មនោះឯង ទើបព្រះតថាគតលះលោកនេះទៅ ក៏រមែង
រីករាយក្នុងឋានសួគ៌ បាននូវសេចក្តីសុខ ព្រោះធ្វើនូវអំពើដែលមានផលជាសុខ
ប្រសាទសម្រាប់ទទួល រសអាហារ ជាទីត្រេកអរ ( ណា ) បានដម្កល់នៅស៊ប់ល្អ
ហើយ លុះព្រះតថាគតមកកើតក្នុងមនុស្សលោកនេះ ក៏បាននូវប្រសាទ គឺសរសៃ
ល្អិតឆ្មារ ដ៏លើសលែងសម្រាប់ទទួលរសអាហារ (នោះ) ។ ព្រោះហេតុនោះបាន
ជាអ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយ មានប្រាជ្ញាដ៏ល្អិត នាំគ្នាទាយព្រះតថាគតនោះ ថា ជន
នេះមុខជានឹងច្រើនទៅដោយសេចក្តីសុខ ទោះបីនៅជាគ្រហស្ថ ឬទៅជាបុព្វជិត
ក៏គង់មានលក្ខណៈនោះ ជាគ្រឿងបំភ្លឺនូវសេចក្តីនោះ ។